سلام. ببخشید که میگم ولی واقعا نمیدونم چیکار کنم. من چند روزی هست که حشریم نه فکری میکنم نه هیچی ولی بازم حشریم همه کارهارو هم امتحان کردم اما فایده نداره. انقد زیاده که نمیتونم کاری انجام بدم یا حتی واسه امتحانم بخونم. خودمو سرگرم کردم ولی درده خیلی بد و زیر دلم و قسمت کمرم دارم و دردش واقعا غیر قابل تحمله. میشه بگید چیکار کنم؟ 

به خانم سرو

عزیزم اگه اهل خوندن کتاب هستی، کتابای فرشته ها هم عاشق می شوند، آقای سلیمان می شود من بخوابم؟، تاوان عاشقی، رویای نیمه شب و کتاب نَفَس خیییییلی خوبن واقعا، وقتی میخونیشون اصلا وارد یه فضای جذاببب میشی

بقیه هم اگه دوست داشتن اینا رو بخونن✨

بعد یه چیز دیگه هم هست،برید توی سایت استاد شجاعی و ازشون مشاوره بگیرید حرفاشونم خیلی آرامش دهنده هست. 

سلام :) 

خواستم بگم هم لطف و جواب دوست خوبم "منتظر" رو خوندم هم دوست عزیز "بدبخت خدا زده" ( که البته دنبال تغییر اسمشونن و به ناچار اینجوری نام بردم 😅 ) 

فقط هنوز نتونستم جواب کاملی براتون بنویسم. 

یه چیزی فقط بگم. من وقتی دبستان بودم از کتابخونه ی مدرسه یه کتاب گرفتم به اسم " مدرسه ی فرشته ها ". بعدها چند سال دنبالش بودم و پیدا نکردم تا اینکه چند وقت پیش دیدم یه سایتی چاپ اختصاصی ازش میزنه و خریدم. دیشب یه نفس خوندمش. در مورد دختر نوجوونیه که بعد از مرگ وارد مدرسه ی فرشته ها میشه و تجربیات جالبش البته کاملا فانتزیه و تخیلی. خلاصه خواستم بگم خوندن کامنتاتون و جو صمیمی و در عین حال پاکی که اینجا هست، منو یه آن یاد حال و هوای مدرسه ی فرشته ها انداخت و ماجراهای دوستانه اش! امیدوارم همه مون یه روز تو چنین مجتمع فرشتگانی واقعاً جمع بشیم و عاقبت به خیر! خدا رو چه دیدی! 

( معلومه خوندن یه رمان چقدر رو روحیه ام اثر مثبت گذاشته نسبت به کامنت قبل؟ 😅 البته فقط شب ها اینطوری ام و آرامش و امید دارم. آفتاب که میزنه یا موقع بیداری از خواب واقعا نگران و ناامیدم. و بدبیاری دو سالی هست شبا خوابم نمیبره و تا بالا اومدن خورشیدو می بینم و واقعا ناراحت کننده است. اون حس خستگی و خواب شبو شدیداً نیازمندم... میشه یه دعای ساده درخواست کنم؟ دعا کنین سرو شبا خوابش ببره! فکر کنم بخش قابل توجهی از مشکلاتم حل بشه با این اتفاق. انگار تو برزخ گیر کردم الان. ) 

خوب شد جوابی نداشتم بدم و انقدر طولانی شد :) ببخشید. 

سلام. سن و سال زیادی ندارم اما متاسفانه درگیر این مسئله شدم و بشدت ازارم میده و نمیتونم باهاش کنار بیام و خودمو ببخشم. من یه دختر شادو و سرحال بودم که همه با دیدنم خنده رو لبشون میومد و عاشق این بودم که بقیه رو بخندونم. هر طور که شده. اگه دشمنمم حالش بد بود پیشش میبودم و میخندونمش. از وقتی که درگیر همچین چیزی شدم دیگه حال و حوصله و اعصاب این کارا رو ندارم. من یه نویسنده فوق العاده بودم که الان دیگه نیستم. درسم و خوب نگهداشتم ولی میخوام هر چه زودتر اینا تموم بشه. از همه مهمتر از وقتی که مدرسم عوض شده دیگه انگیزه و عزت و نفس و ندارم و یه ادم منزوی شدم. دوستیم ندارم که بتونم اینارو بهش بگم میترسم بگم نظ شون دربارم عوض بشه با اینکه میدونم همچین ادمایی نیستن ولی خب دیگه ادمن اونام. میشه کمکم کنید و یکم بهم انگیزه بدید که دوباره بتونم خودمو باور کنم و بشم همون ادم قبل؟ 

من امروز یه ذره دست ورزی داشتم، ولی نمیدونم الان جنب شدم یا نه؟ الان اسمم رو از چله پاک کنم یا نه؟ شکست محسوب میشه یا نه؟ چکار کنم؟ 

آقا من چکار کنم اسمم عوض بشه؟😂

اون روزی که اومدم تو سایت اعصابم خورد بود این اسمو گذاشتم الان میخوام یه چیز دیگه بذارم😐😂

سلام دوستان وقتتون بخیر باشه 

من تا سه سال پیش دختر مذهبی بودم و الانم اعتقاداتم پابرجاست ولی دچار ی سری مشکلات شدم اولیش این بود که من در دوران کرونا چند مورد رابطه لانگ رو تجربه کردم بعدشم موقع کنکور شد با اینکه درسم خوب بود افت کردم و الانن 3 ساله پشت کنکورم ده روز دیگه کنکور دارم خیلی استرس دارم و حدود 4 ماه هست که با ی اقا پسری همون ب شیوه ی لانگ اشنا شدم خیلی پسر خوبیه مذهبی و با ایمان ولی من بعضی وقتا حس گناه میکنم و درگیر مسیله خود ارضایی شدم خییلی ام پشیمونم واقعا نمیدونم چیکار کنم من و اون اقا پسر در باره مسایل جنسی هم صحبت کردیم و میکنیم و ناگفته نمونه من درباره گذشتم بهشون چیزی نگفتم و عذاب وجدان دارم البته میدونم بگم ممکنه دیدشون راجبم تغییر کنه و دیگه دوسم نداشته یاشه و کلا فکر میکنم اعمه منو فراموش کردند و دستمو نمیگیرند لطفا بابت مسیله خود ارضاایی و این اقا کمکم کنید 

این نظرمو برای خانم سرو بذارید اگه میشه، ببین عزیزم تا اینجای زندگیت، اینکه اطرافیانت چکار کردن، هیچکدوم تقصیر تو نبوده ولی اینو بدون که نباید بشی یکی مثل اونا. سعی کن با حرف زدن هم مادرتو قانع کنی که یه همسر با فلان ویژگی‌ و فلان ویژگی میخوای، اگه قانع نشد به معرفت بگو با پدرت تماس بگیرن خانواده ی آقا، اگه پدرت مخالفت نمی کنه. اگه هر دو مخالف هستن کارو بسپر به خدا و خودتو رها کن. حتی بهش فکر نکن دیگه، مطمئن باش از ته قلبت که خدا داره کارتو درست می کنه. دوره ی بی نهایت رو هم شرکت کن، از پریشون حالی و سردرگمی تا حد زیادی در میای.

منم همین افکار تو رو داشتم قبلا... 🥲

سلام بچه ها

یه راهنمایی خواهرانه می خواستم. دارم به هر دری می زنم کسی کمکم کنه و درکم کنه بلکه خالی شم و دست به خدای نکرده خودکشی نزنم. راستش دیگه حتی قبح خدا و خودکشی هم برام ریخته. ماجرا اینه که من ده سال پیش کاملاً مستند متوجه خیانت مادر و پدرم به همدیگه شدم البته این مورد از سمت مادرم خیلی برام ناراحت کننده تر بود. به طوری که ده سال مداومه دقیقا هر روز بهش فکر می کنم. بدترین ناراحتی ام اینه که هر چقدر خدا و معصومین رو صدا زدم حتی از اینکه پیگیرشون شدم استغفار کردم با اینکه تجسسم از سر بچگی و حیرت بوده و حتی گاهی التماس کردم یه نیم ساعت به من آرامش بدن که بخوابم، انگار نه انگار. کربلا و نجف رفتم، انگار نه انگار. دکتر و مشاور هم نمی تونم برم چون خاطره ی بدی دارم منو همون اوایل که تو نوجوونی از این مسئله از نظر روحی و درسی به هم ریخته بودم به اجبار بردن دکتر و اون گفت توهم زدی و داروهای روان پریشی داد در حالی که من فقط نیاز به درک و محبت داشتم و ذهنم به شدت بی اعتماد شده بود اساسی. حتی به خدا و به خلقت. جدیداً فکر می کنم که نکنه مادرم بخواد با همسر آینده ی من هم ارتباط برقرار کنه و اصلاً خدایی که جواب منو نمیده چطور میخواد امنیت زندگی من رو تضمین کنه؟ ممکنه همسر آینده ام هم خائن باشه. خود من به شدت آدم متعهد و باعاطفه ای هستم. اما کلی تجربیات مشابه خوندم که می گفتن حتی مادرشون شریک خودش رو فرستاده خواستگاری دخترش تا به این واسطه راحت تر با هم در ارتباط باشن. می دونم به موضوع اصلی سایت بی ربط بود اما شما هم دوست های منید فکر کردم خوبه باهاتون در میون بذارم. به همه چی بی اعتقاد شدم. به همه چی. یه دعا و راز و نیاز ساده با خدا برام مونده بود که اون هم اونقدر از این به اصطلاح علما و البته احادیث شنیدم که اگر نماز نخونید اگر فلان نکنید دعاتون شنیده نمیشه و دعای کسی هم در حقتون برآورده نمیشه، دیگه از نیایش ساده ی خودم هم دلزده و دلسرد شدم. گفتم بذار خدایی که منو اینطور کیش و مات کرده و حالا برای شنیدن صدام هم شرط گذاشته، بمونه برای همون بنده های محبوب و خوشبختش. امروز چند ساعت غلت زدم تا خودمو راضی به خودکشی کنم. آخه من آینده ای ندارم. دیگه جونی هم برای ساختنش ندارم. خبری از ازدواج نیست. فقط یه مورد بود که اونم اتفاقا مادرم و اون آقایی که باهاش تو رابطه است بهم معرفی کرده بودن با اصرار و من خیلی می ترسیدم جریانی پشتش باشه. به هر حال به هم خورد. ولی در کل خواستگار ندارم. نمیخوام پیردختر بشم و پرستار والدینم بشم. حس می کنم زندگی ام به پایان رسیده و باقی عمر که کاش عمری باقی نمونده باشه، فقط توی یه جور برزخ باید ادامه بدم. من اونقدر گناهکار نبودم که لایق این زندگی باشم. اگرم پیگیر روابط و چت هاشون شدم چون دست خودم نبود. آیا اونها مقصرترن با این روابط یا من که ناگهان با این واقعیت مواجه شدم؟ یعنی خدا کاری باهام کرده نه زندگی دنیا رو دارم نه آخرتو. خودش مبتلام کرده، خودش بایکوتم کرده، خودشم بعد از مرگ عذابم می کنه. یه همسر و همراه مطمئن هم ندارم که منو از جهنم خانواده نجات بده. مادرم همه رو با بداخلاقی با واسطه ها، رد کرده بود جز همون یه موردو که واقعا مشکوک بود. یه بی جون واقعی ام. لطفا پیشنهاد مشاور و دکتر ندید من این راهو از هر کسی بیشتر و کاملتر رفتم. از طرفی هم جرات ندارم استراحت کنم باید خودمو جلوی خانواده مشغول نشون بدم چون بارها طی این ده سال گفتن تو همه اش درازکشی، چاقی، فلانی. در حالی که باعثشون خودشون بودن و جالبه که با خودشونم مطرح کردم. برای هیچکدومشون مهم نیست که اون یکی بهش خیانت می کنه. حتی مثلا با مادربزرگ و خاله هام هم که درددل کردم اونا کنار کشیدن. همه سکوت کردن. دلم مرگ میخواد. مرگی بدون عذاب. من مستحق این همه عذاب نیستم. لطفا شما دیگه سرزنش نکنید که چرا دیدی! چرا از بقیه کمک خواستی! من سنگ نیستم، من آدمم. و بعد از ده سال توسل دیگه نمی تونم به هیچی معتقد باشم جز اینکه اگر خدا وجود داره یه موجودیه که سلیقه ای و با تبعیض با موجودات برخورد می کنه. 

سلام تو قسمت سوال چیزی نوشتم ولی کسی پاسخ نداد اینجا هم میگم ببینم کسی هست جواب بده یا ن

من بعد ۳ماه شب خودارضایی انجام دادم و خوابیدم و صبح ک بیدار شدم دیدم خیسم حتی کل روز خیس بودم  و ابی ازم خارج میشد

میخواستم بدونم این ابی ک کل روز ازم خارج میشد منی هست یا ن من ظهرش غسل انجام دادم ولی باز عصر هم اب ازم خارج شد بازم باید غسل کنم یا ن ؟؟؟

دختر هستم با عرض معذرت ک اینطوری بیان کردم چون مجبور بودم و نیاز به پاسخ داشتم 

سلام همگی

من میخواستم یه مسئله ای رو مطرح کنم. چون ناشناس طوره.

من قبل ازدواج متاسفانه درگیر این گناه بودم و بعدشم نتونستم کامل ترک کنم. هی توبه کردم و توبه شکستم...

حالم خیلی زاره. چون الان باردارم! اولای بارداری اوکی بود، ترک کرده بودم و نرفته بودم سمتش

نمیدونم چم شد دوباره درگیر شدم.. و فقطم انجام گناه نه، با دیدن فیلم های خیلی خیلی بد...

بعدشم هردفعه ناراحتم

حالم بده، میترسم رو بچه م اثر بزاره.. چیکار کنم اون اثر بدش ازین به بعد بره؟ خیلی نگران و داغونم

سلام من امروز خ. ا کردم. نه به طور کامل ینی شک دارم و خیلی هم اولش مقاومت کردم ولی خب... به هر حال شکست خوردم. 

از 20 سال سن، 14 سال رو معتادش بودم شایدم بیشتر. چکار میتونم بکنم؟ این اعتیاد ریشه کرده توی من! 5 ساله دارم تلاش می کنم و از روزی بالای ده بار رسوندمش به ماهی دو بار که اونم توی روزای خاصی که خانوما دارن، اون حسم بیشتر میشه و نمیدونم واقعا چکار باید بکنم. چرا خدا اینطوری داره امتحانم می کنه؟ من میخوام ازدواج کنم ولی خدا این راهو کلا به روم بسته

چکار کنم آخه منه بدبخت؟ 

سلام دوستان یه مسئله ای رو میخواستم بگم نمی‌دونم چجوری میتونم به خودم کمک کنم به نظرتون برم پیش مشاور  یا اگه کتابی میشناسید بهم معرفی کنید ؟

من اصلا قدرت تصمیم گیری ندارم انکار واقعا مغز ندارم نمی‌دونم توی موقعیت ها چه جوری رفتار کنم و تصمیم بگیرم  یکی دوبار برام مثلاً یه مشکلی پیش اومده و از اطرافیانم هم مشاوره خواستم اونا هم گفتن خودت رو زیاد قاطی این بحثها نکن ولی من بازم آدم نمیشم مخصوصا تو زمینه دوست هام که ناراحت نشن از دستم

خودم رو آدم بده میکنم و میندازم تو هچل اینبار واقعا نباید زیاد خودمو می‌انداختم وسط یه بحث گروه درسی ولی بازم بتمن بازی درآوردم که نه دوستم ناراحت میشه و اینا البته دوستم هم خیلی تحت فشارم میزاشت که ازم حمایت کن الان سرگروهمون چن تا حرف و فحش شنیده به خاطر همین مسائل از آدمای دیگه و همش هم به خاطر اصرار من 

از اطرافیانم مشورت هم گرفته بودم یکی دو روز قبل گفته بودن نباید دخالت کنی بزار دوستت خودش حرف بزنه ولی آدم نمیشم بچه ها این موضوع چندبار برام اتفاق افتاده واقعا ساده لوح ام و سیاست ندارم نباید خودمو بد میکردم الان هی دارم حرف می‌شنوم از این و اون آرامش روانم بهم خورده 

از خودم بدم میاد که به این و اون فکر میکنم یک درصد به خودم فکر نمیکنم فقط به این فکر میکردم که نه دوستم اذیت میشه ناراحت میشه بابا خب بگو خودش حرف بزنه مگه تو وکیل وصی طرف هستی ای خدا اعصابم خرابه 

دوست صمیمی ام میگه چرا وقتی آرامش داشتی خودتو درگیر می‌کنی آدم اول باید به خودش فکر کنه نباید به دوستی که برات احتمالا اون اینکار رو برات نمی‌کرد یه همچین کاری میکردی

بچه ها کمک کنید میتونم خودمو تغییر بدم ؟ فکر نکنم 😭😭 

من خییییییلی بی اراده ام.... 

امروزمو خراب کردم...

البته که فورا غسل کردم... 

ولی بهم ثابت شد آدم بیخودی ام.... 

روزه ی ظاهری که بقیه نفهمن... 

چه بیخود....

دوستان کفاره های عمد هم خیلی بالاست این شاید کمک کنه به جلوگیری از لغزش تو این ماه....

حال دلم خوب نیست...

منو از ته دلتون دعا کنید

بگذره فقط بگذره این روزها... 

من یکم وسواس فکری دارم.

***************

سلام

*************

نظرتون راجع به ادعاهای این سایت چیه؟؟! 

لطفا اگه صلاح میدونید لینکش رو نمایش ندید که نشر اطلاعات ناسالم نشه.

سلام، یه سوال واقعا ذهنمو درگیر کرده

وقتی هیچ‌کس خونه نیست و خودت تنهایی، بدون اینکه نگاهت رو آلوده کنی یا خیالپردازی کنی، فشار زیادی رو متحمل میشی واقعا باید چیکار کنی؟؟ قرآن؟ نماز؟ آرامت میکنه ولی اون فشار از روت برداشته نمیشه

ممنون میشم کمکم کنین..

سلام وقتتون بخیر. 

میشه لطفا منو راهنمایی کنید که چجوری با مدیران این سایت صحبت کنم؟ 

سلام

به نظرتون ممکنه خدا ازدواج منو به خاطر این عوامل عقب انداخته باشه؟ 

کوتاه کردن دائمِ موهام + اضافه وزن زیاد

نماز نخوندن یا قطع و وصلی خوندنش 

۲۵ سالم شد... 

این ماه عقد یکی از دوستامه. هم براش خوشحالم، هم برای خودم ناراحت. راستش به این فکر می کنم که نیازهای اون برطرف شد ولی من نه. 

پارسال تا یه قدمی ازدواج رفتم ولی به هم خورد. 

بماند که چیا شنیدم از خانواده که ظاهرت بد بوده و...

ولی خودم عذاب وجدان داشتم و دارم که به خاطر نماز بوده.

هر چند این انصاف نیست که به خاطر گذشته ی یه جوون، خدا بیاد بگه ازدواجتو سخت می کنم. ( هر چقدرم بگیم اثر وضعیشه باز دست خداست. ) بعدشم من همون پارسال نمازام داشت به خاطر طرف مقابلم درست می شد. 

و اینکه خیلیا نمازخون نیستن، خدا هم باهاشون قهر نیست، و ازدواج به موقعی دارن. به موقع یعنی وقتی نیاز دارن و اول جوونیشونه. 

باز اگه خدا منتظره من موهامو بلند کنم و خوش هیکل بشم منطقی تره 😅 چون عذابه که جلوی همسرم موهام روند بلند شدنو از نقطه صفر طی کنه‌. تا چندین ماه موها به هم ریخته میشه و قشنگ نیست. 

سلام امیدوارم حالتون خوب باشه 🌸

من تو یه مسئله ای کمک میخواستم 

اول در مورد خودم بگم که وقتی پونزده شونزده سالم بود اینجا رو  پیدا کردم و اون موقع ها خیلی این سایت بهم کمک کرد تو اوج نوجوانی بودم اما با کمک خدا و بچه های این سایت خیلی خوب تونستم خودمو حفظ کنم یادمه  تا صد روز و اینا هم رسیده بودم 

معنویاتمم تو اون دوران خیلی خوب بود اما الان که دیگه بزرگ تر شدم دو ماه دیگه میشه ۲۲ سالم به معنای واقعی دارم گند میزنم به زندگیم.... به طوری که بیشترین رکوردم الان یک هفته است  هیچ وقت فکر نمیکردم به این سن برسم و هنوز درگیر گناه باشم و حتی از گذشته خودمم بد تر بشم (واقعا اگر سنتون کمه از همین الان شروع به ترک کنید وقتی سنت کمتره خیلی راحت تره ولی وقتی سنت میره بالاتر و آماده ازدواج میشی نیاز ها هم بیشتر میشه و خوب ترک هم سخت تر...)

واقعا شرمنده خودمم فکر میکنم خیلی از کم سعادتی هام تو زندگی نسبت به هم سن و سالام به خاطر گناهکار بودنمه

حالا کمکی که ازتون میخواستم برای اینه که من ریشه اعتیاد به این کارم رو پیدا کردم و خیلی وقته فهمیدم به خاطر نیاز عاطفی میرم سراغ این کار 

نسبت به هم سن و سالام تنهام مجردم دوست صمیمی هم ندارم و اون بخش نیاز عاطفی وجودم رو جوابی براش ندارم که رفعش کنم به خاطر همین میرم سراغ اینکه نیاز جسمم رو برطرف کنم 

الان منی که به خاطر رفع نیاز عاطفی این کارو انجام میدم باید چیکار کنم واقعا؟

فعلا تصمیم خودم این بود دوباره به سایت برگردم و با ادمای مثل خودم در ارتباط باشم شاید مثل قبل بتونم از اینجا انگیزه بگیرم 

نگرانم، از آینده ای که پیش رومه

کاش اینقدر روزها زود نمیگذشت...

به این زودی شد ۱۰ دی.. چیزی تا بهمن نمونده

میترسم از نرسیدن، از شکست دوباره

محتاج دعاتونم

آرزو

۰۳/۱۰/۱۰ 

ی سوال دارم یعنی درواقع یک مسئله ایی هست ک نمیدونم چجوری باهاش کنار بیام

خانما من یک استاد آقایی دارم که واسم قابل احترامند 

چند شب پیش یک خوابی دیدم که اتفاق فاجعه ایی نیوفتاد الحمدالله اما بین من و اون آقا رابطه احساسی بود..

بگذریم

من عذاب وجدان دارم من احساسی به جز احترام نسبت به ایشون در واقعیت ندارم 

واقعا نمیدونم چطور باید این افکار رو کنترل کنم خیلی اذیت کنندست اصلا انگار من نیستم که توی اینجور مواقع فکر میکنم

کسی راهکاری نداره؟تاحالا از این فکرای مضخرف اومده توی ذهنتون؟چطوری رها شدید ازش؟

واقعا مسئله مهمیه واسم چون نمیخوام این افکاری که مال من نیستند مانع یادگیریم و.. بشه 

حالا من با این حال روحی ام، مامانم هم توقع داره من بلند شم و براش غذا بیارم. به خدا اگه بتونم جز دراز کشیدن کاری کنم. سرما هم خوردم و بدن درد دارم. میگه خودت پاشو برای خودت مایعات درست کن :( سر راهی ام :( کاش درک میکرد و باهام حرف نمیزد. بدون اینکه قهر کنه. یعنی رعایت بیحالی من رو میکرد و در عین مهربونی، زیاد کاریم نداشت. الان اصلا ثواب خوشرفتاری با مادر حالی ام نیست. به خصوص با این شک و شبهه ای که به همه چی دارم... دیشب یه کابوس تلخ دیدم. تلختر اینکه توی خود خواب، برام لذت بخش بود! خواب دیدم توی دوران مدرسه ام و ازم به عنوان کسی که صحیفه ی سجادیه رو میخونه و برداشت های شخصی و غیرمعمول و تحریفیِ خودشو ازش داره، تقدیر شده. لعنت بهش. آخه من یه وقتایی که حالم خیلی بد میشد، قرآنو تفسیر به رای می کردم. فکر می کردم خیلی می فهمم. هنوز وسواسش باهام مونده، با این که دیگه از این کار متنفرم. خیلی التماس دعا... 

سلام به همگی :)

خدا قوت بابت تلاش هاتون در راه پاکی و سلامتی 💚

منتظر عزیز، یه سوال ازتون داشتم در ادامه ی کامنت های آخرم که حرف زدیم. 

من یه طبیب سنتی خوب سراغ دارم و میخوام ان شاءالله بهش مراجعه کنم و اگر ایشون توصیه کرد، در کنار نسخه ی سنتی، بعدش برم روانپزشک و نسخه ی تکمیلی رو دریافت کنم. فقط یه نکته ای هست که باعث میشه تعلل کنم... اونم اینکه نمی دونم مسئله خ.ا رو بگم به دکترها به خصوص طب سنتی، یا نه؟ اگر طبق مقاله های روشنفکرنما که میگن خ.ا مفیده و بی ضرره، فکر نکنیم، احتمالش زیاده که این کار روی روان من اثر گذاشته باشه... ولی روم نمی شه به دکتر بگم. دلم خیلی شور میزنه. من از سن خیلی کم ( قبل از دبستان ) شروع به این کار کردم متاسفانه و هنوز هم کامل ترک نشده... از حدود ده سال قبل هم، یه عادت ناراحت کننده ای برام پیش اومده که وقتی مثانه ام پر میشه، کنترلش برام لذت بخش میشه. البته کاملا ناخواسته است. به نظرتون لازمه به طبیب بگم مسائل مربوط به خ.ا رو ؟ :( وای اصلاً روم نمیشه. اگر هم نگم همه اش دلم شور میزنه که نکنه با پنهان کردنش، تشخیصشون اشتباه باشه :( 

این روزای اخیر وسواس فکری ام به اوج رسیده :( فکرهای منفی ام ترمز ندارن. احساس می کنم ذهنم شبهه ساز شده یعنی هر چی میخونم و میشنوم، ازش شبهه در میاره و به از دست دادن اعتقادهام نزدیکتر میشم. مثلا دیشب جای شما خالی توی هیئت، از سخنرانی ای که میشد شبهه در میوردم و حالم بدتر شد. تجربه شو داشتین؟ 

هر مدل فکر منفی و وسواس فکری که بشه تصور کرد دارم. انقدر حرصم میگیره وقتی تو اینترنت وسواس فکری رو سرچ می کنی، فقط مثال تمیزی کثیفی و چک کردن شعله ی گازو میزنه :/ بیشترین آسیب رو از همین سرچ کردن ها و پرسش پاسخ تو سایت های دینی دیدم :( گشتن تو اینستا و... الان ذهنم پر از اطلاعات ضد و نقیضه :( 

باورم نمیشه ده سال شده که نماز نمی خونم و توی شک و سستی اعتقادم فرو رفتم :( کارایی که کردم... یکی دو مورد چتِ ناراحت کننده... احساس می کنم دیگه یه صفحه ی سفید نیستم. انگار دیگه یه جنس نو نیستم. یه آدم پاک... هر چقدرم توبه کنم یادم نمیره اون بنده ای که از اول کارش درست بوده، نیستم :( 

خیلی پراکنده حرف زدم. موضوع اصلی همین بود که به طبیب بگم یا نه :) البته اگه نظرتون این باشه که بگم هم، فکر نکنم روم بشه. توکل به خدا. 

سلام دوستان 

دیروز ی اتفاق خفن افتاد 

توی خونه تنها بودم برای چند ساعت و من از قبلش خیلی تحریک بودم بعدشم که تنها شدم صد برابر شد اما جذابیت ماجرا اینجاست که من تونستم با خودم مقابله کنم🥲✌

و این خیلییییی واسم قشنگ بود:)♡

البته اضافه کنم که تا سرحد این داشتم میرفتم که وی پی ان دانلود کنم و... اما به جای دانلود وی پی ان سرچ کردم کربلا و یک سری کلیپ های مداحی دیدم و خلاصه به خیر گذشت:))))))

دستم خورد کامنت قبلیم تقریبا ناقص رسید. 

محتواش کامل بود اما مشغول ویرایش بودم 😅

اگر ایرادی داره عذر میخوام و دلیلش اینه. 

از وقتی وبلاگ می نوشتم تا الان فوبیای اینو دارم که هنوز متنم کامل نشده ارسال شه یا برعکس دستم بخوره صفحه برگرده عقب 🙄😁 

همون طور که مشاهده می کنی منتظر جان من واقعا دیوانگی های خاصی دارم اما این دلیل نمی شه توی من دنبال اسم اختلالات روانی بگردن :))

امیدوارم نگرانی مادرم هم رفع بشه و دیگه تو دلشم به دارو برای من فکر نکنه. گاهی میشینم انقدر به حرفش میارم تا اعتراف کنه که به دارو فکر می کنه.خودآزاری دارم :)) 

دیشب کلی توی صفحات طب سنتی در مورد بیماری های روان خوندم. حتی شیزوفرنی و دوقطبی. اصلاً پیچیده نبودن و درمان های مزاجی داشتن و اینکه علل روحی واقعی و ماورایی رو هم لحاظ می کنن بهم آرامش خیلی زیادی داد. حالا من که اصلا خودمو جزوشون نمیدونم اما خیلی علامت هاشون هم که توی طب غربی میگن، جزو اعتقادات ماست. یا ممکنه برای هر کسی پیش بیاد. مثلا این که گاهی فکر کنی رادیو انگار داره برای تو پیغام میفرسته‌. خب قطعا من نوعی فکر نمی کنم رادیو اون پشت نشسته فقط با من حرف می زنه، بلکه همه ی دنیا رو تحت فرایند حکمت خدا می دونم و از نشونه های الهام بخش خوشحال میشم. 

اما این بیچارگان متوجه نیستن :)) 

برم حرز خودم رو سفت بچسبم و آروم شم... 

کاش همسری داشتم و با همسرم، مزرعه ای داشتیم و با مزرعه مون، روزگار خوشی! دریغ که مختصاتی که الان توش هستم چندان جور در نمیاد با این آرزوها. یه خواستگار به ما رسید اون هم مدام سوال داشت که چرا آهنگ شاد و پاپ گوش نمیدم و چرا اینکه دخترها رو فالو می کنه برام باعث حساسیته :)) 

به قول آقای همساده داغونم آقا، داغون 😁 

+ حالا که فکر می کنم، مزرعه داری هم خیلی حال و توانایی میخواد. اما چرا که نه؟ کاش خدا قوّتی بهم بده اندازه ی اداره کردن یک مزرعه زیبا. 

+ تنها جنونی که معترفم در من هست، جنون بعد از شنیدن صدای عطسه های بلند مامانمه. انگار امواجش مغزمو تخریب می کنه :/ خیلی زودرنجم. یعنی یه عطسه ی اینطوری می تونه باعث شه دست از کاری که مشغولش بودم بکشم و برم بخوابم! البته حساسیتم به مامانم دلیل مهمتری داره که شاید قبلا گفته باشم اما نمیخوام مرورش کنم.... 

+ امیدوارم این سایت خیلی فعال شه. و همفکری بانوان خیلی شلوغ شه. ولی اگرم نشه قدردان پرچمداری دوستانی مثل بانو منتظر هستم شخصاً 😊🍊 ولی خب بشه بهتره 😅 واقعا چرا سایت بروز نمیشه؟ خودمم با عرض روسیاهی، چهل روزه نمی شم که بیام درخواست همکاری بدم :( و فقط میتونم غرشو بزنم :( 

سلام به همگی 🌿

ممنون منتظر جان دوستِ خوبِ من 🩷 ( این قلب صورتیِ جدید براتون نمایش داده می شه؟! خیلی خوشگله *_* ) 

اگر بدونین برای من که تعداد دوست هام کمتر از انگشت های یک دسته، چه ذوقی داره حرف زدن با دوست های خوب و مومنِ مجازی! حس آن شرلی واری دارم. 

باورم نمی شد که باورم کنی! با نگرانی اومدم جواب کامنتم رو چک کردم و قلبم آروم گرفت :) ممنونم. الحمدلله...

الان به تازگی از دانشگاه بیرون اومدم، و یه حالِ بی تمرکز و سرگردون و تهی ای دارم، حتی اون سرگرمی ها و مشغولیت های قبلی هم برام رنگ باختن. و احساس می کنم حداقل چند ماهی فقط باید کتاب بخونم و هنر کار کنم اونم بدون وابستگی به اینترنت... 

تاکید می کنم بدونِ اینستاگرام و بدون دیدن کانال های جور واجور حتی مذهبی... تا ذهنم تمیز تمیز باشه از هر نظر و ظرفی باشه برای دانش و حال خوب و انتخاب و کشف های واقعی. 

شاید بعدش قدم قدم بیام سمت کلاس های خوب اینترنتی... 

مثل یه نوزاد باید قدم قدم راه برم. انگار ریست شدم. عجیب نیست؟ :( 

حالا همه ی این قدم قدم ها از کجا و چه روزی قراره شروع بشن؟ خدا می دونه. فعلاً که شب ها آرامش و امید دارم و روزها که بیدار میشم وحشت و تنهایی و بیکاری احاطه ام می کنه. 

❤️‍🩹🍊📚

یه چیزی بپرسم، به نظرتون مثل خیلی های دیگه که خواستن ازدواج کنن اما براشون پیش نیومد، ممکنه برای ما هم این اتفاق بیفته و ازدواج نکنیم؟

ما خانواده خاصی هستیم ( اصلا نمیگم پیش خدا عزیزتریم، صرفا از جهت اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی میگم 🌸 ) و کفویت برای ما شاید سخت باشه. از اون طرف خودم به شدت آدمی ام که دیده شدن، شیطنت، جیغ و داد و این ها رو دوست ندارم و ارتباطم و ابراز عواطفم بیشتر چشمیه و کم حرفم. مثل بلاگر ها شوخ و بپر بپر نیستم. شاید از پس یه شوخی ساده هم برنیام! 

از اون طرف خواستگار میاد میگه من میخوام همسرم بانشاط باشه و برای نشاط معیارهای خودشو داره. 

خلاصه دو دو تا چهارتا که می کنم، تو جامعه که آمار آدمای ازدواج نکرده کم نیست، منم که آدمی نیستم با هر کسی جور شم و هر کسی با من جور بشه. این احتمال ازدواجم رو خیلی کم نمی کنه؟ 

یه جورایی می ترسم اون اتفاقی که برای خیلی بنده های خدا افتاده برای منم بیفته و ازدواج نصیبم نباشه. خب این خیلی تلخه. اما نباید هم فکر کنم که تافته ی جدا بافته از اون آدم هام! 

من خودم یه خانم خیلی مومن و باسواد رو میشناسم که الان ۵۰، ۶۰ سال داره و ازدواج نکرده، اما من واقعا به ازدواج نیاز دارم‌. 

طاقت چله ها و نمازهای سنگین رو هم ندارم. دوست دارم خدا به دلم نگاه کنه. ولی خب واقعیت رو چه کنم؟ 

💚🌿

لطفاً برای وسواس مذهبی منم دعا کنید. دلیلشم می دونما. چون رفتم پیش پیش حدیث و تفسیر و معراج و... خوندم و ذهنمو مشغول کردم. کاش به واجبات اکتفا می کردم. 

+ بهتون حق میدم در برابر این کامنت هزار تکه شید از نظر ذهنی 

سلام 🌿

ممنون منتظر جان 💛

یه مسئله ای ذهنم رو خیلی درگیر کرده. من از ۱۶ سالگی به خاطر استرس دبیرستان و اینکه خیلی از درسام عقب مونده بودم، از طرفی اختلافات والدین، طرفی هم مدرسه گفته بود اگر روانشناس یا روانپزشک نری، برای سال جدید ثبت نامت نمی کنیم، خلاصه به اجبار رفتم روانپزشک. اون هم نه گذاشت نه برداشت یه سری داروی ضد روان پریشی داد که من خب بچه بودم اختیاری نداشتم و هم به خیال این که یه چیز عادیه میخوردم. تغییری هم نمی کردم فقط وزنم میرفت بالا و خواب آلود می شدم. تا ۶،۷ سال میخوردم و گاهی هم می دیدم فقط حالمو بد میکنن قطع می کردم. به خودشم میگفتم که مثلا من الان وسواس مذهبی دارم، می گفت مهم نیست. اون بین یه بار یه حالت تب چند روزه ای کردم و حالم دست خودم نبود. که قبلشم خیلی از سمت دانشگاه بهم فشار اومده بود تو کرونا بود حذف ترم کرده بودم به خاطرش آموزش داشت اخراجم میکرد و قشنگ از لحاظ روانی در آستانه فروپاشی بودم. یعنی کاملا دلیل داشت حال بدم همینجوری رو هوا نبود. دیگه بعد از ۶،۷ سال به دکتر گفتم خیلی جدی بگه تشخیصش چیه و اون گفت ترکیبی از شیزوفرنی و دوقطبی و پارانویا و OCD داری و فیلم ذهن زیبا رو ببین تا بدونی امثال تو می تونن موفق شن و 😂 حالا ذهن زیبا چیه؟ یه مرد دانشمند که همیشه یه دختر بچه خیالی رو کنار خودش می بینه 😐🙄 منم دیگه داروهاشو نخوردم. وقتی قطع کردم، یه مدت بعد دوباره تحت فشار یه خواستگاری نافرجام و حرفای خانواده که تو چاق بودی که رفت و حق بده و... یه بار دیگه یه چند روزی تو اون حالت تب و هذیون قرار گرفتم. این بار خانواده خودشون چند تا قرص و آمپول سرخود دادن از باقیمونده ی داروهای قبلی و بعدم رفتیم یه روانپزشک جدید و گفت دوقطبی داری. دوباره همون داروها و از نو. که دیگه من که اهل طب سنتی هم هستم و نشانه های سردی و گرفتگی مغز رو قبل از هر دوی این دوره های تب و فشار تو خودم دیده بودم، عصبانی شدم و گفتم یعنی چی ده ساله از سر یه استرس درسی ساده، منو بستین به داروهایی که فقط اضافه وزن و رخوت میارن و اسمشون هم برای ازدواج روم می مونه؟ من الان هیج ناراحتی روحی ای برام نمونده و فقط این سابقه ی ده ساله است که حالم رو گرفته می کنه و باعث میشه مثل جنین تو رختخوابم بخوابم و اشک بریزم.  

بچه ها یه چیزایی برای دکتر و روانپزشک های این مدلی تفهیم کردنی نیست. مثلا این که من تو بچگی مورد تعرض برادرم بودم، با مسائل جنسی زود آشنا شدم و مغزم خیلی از این نظر درگیره، این که همین خ.ا چقدر می تونه اثر منفی گذاشته باشه، دوری از خدا و نماز من عین این ده سال تبدیل به تکه گوشتی شدم که نماز خوندنو با بی اعتنایی گذاشته کنار، اینکه امکان ازدواج فراهم نیست و نیازش هست و... 

اونا میگن علایمت گوشه گیری و ترس و افت تحصیلی و فلانه؟ پس فلانی. 

و اینکه واقعا رویکرد روانپزشکی رو قبول ندارم. مادرم میگه با دو تا سرچ خودت نمی تونی نظر بدی و اگه چیزیته باید بری دکتر.در حالی که من میدونم حال روحیم خوب نیست اما دو دلیل عمده داره یکی دوری از خدا و سوال ها و شبهات زیاد، یکی هم این ده سالی که از نوجوونیم تباه شد و اراده شو نداشتم وایسم بگم من چیزیم نیست. داروها مثل پتک تو سرم میخوردن و هر روز بیشتر و بیشتر به خودم میگفتم تو حتما یه چیزیته که بهت دارو دادن. 

و حالا به یه بن بست رسیدم. این که من باور دارم بدون دارو خوبم و خیلی خوبتر از با دارو. باور دارم نه شیزوفرنی دارم نه دوقطبی. دکتر اولی میگفت نماز هم نخوندی نخون تو حالت خوب نیست برات جایز هست! خب این چه علمیه که نیاز و خلا های معنوی آدم رو نمی بینه و میذاره پای بیماری روانی طبق تعاریف غربی ها؟ 

بن بستم اینه که اگر یه زمان خواستگار خوبی برام اومد، باید بهش بگم زمانی دارو میخوردم و تشخیص دکترها این بیماری ها بوده؟ یا می تونم هم از ذهن خودم هم از آینده ام این موضوعو پاک کنم؟ 

این که به بقیه اطرافیان که سرسپرده ی طب مدرنن ثابت کنم من خوبم و ای کاش اون استرس ساده رو پیش روانپزشک مطرح نمی کردم، خیلی ازم انرژی گرفته. هر چقدر هم این موضوع بیشتر ناراحتم می کنه و بیشتر تو خودم فرو میرم، بیشتر میذارنش به پای علایم مشکل روانپزشکی! 

من اصلا قبول ندارم اینو. خیلی علایمی که روانپزشکا برای بیماری های تعریفی شون میگن، اثر کمبودهای معنوی و حتی مادیه.

به نظرتون چیکار کنم؟ خواهشا نگید برو روانپزشک یا حتی روانشناس. من امتحانشون کردم حاضر نیستم یه دقیقه دیگه و یک هزار تومن دیگه براشون صرف کنم. درد من همینه که اطرافیان میگن چون روانپزشک رفتی باید ادامه بدی ولی من به سنی رسیدم که بتونم بگم این رویکرد رو قبول ندارم! 

به واقع حس یه زندانی رو دارم. حس یه کوچه ی بن بست. یه خلافکار سابقه دار. این ده سال رو چطور پاک کنم؟ آیا باید برای راضی کردن اطرافیان، تند و تند فعالیت های فردی و اجتماعی و دستاورد نشون بدم تا باور کنن؟ حس می کنم داروها سنگینم کردن. اضافه وزن بیست کیلویی به کنار ( تازه مشاور سابقم میگفت خب پرخوری نکن چاق نشی! در حالی که ریسپریدون به چاق کنندگی معروفه. ) ، رخوت روحی هم بهم دادن. نسبت به همه چی بی اعتنا شدم به خصوص دین. به خاطر چند ماه استرس و گوشه گیری توی مدرسه، ده ساله با افسردگی و بی انگیزگی و بدبینی و اینا دست و پا زدم تا اخیرا فهمیدم دیگه این برچسب ها کافیه. همه اش اثر جلسات هر ماهه ای بود که با روانپزشک داشتم و باید بهش مشکلاتمو شرح میدادم حتی اگه مشکلی نبود!

درکم می کنید؟ 

متاسفانه دوست های خوبی هم در زندگی نداشتم که هم صحبتم باشن. اونقدر آدم گوشه گیری شده بودم و خودمو بیمار می دیدم و عزت نفسم از بین رفته بود که همون چند تا رم از دست دادم. 

نمی دونم برای شروع زندگی تازه از کجا شروع کنم.

خاطرات این ده سال و اینکه خانواده فکر می کنن روانپزشک پیامبر خداست، آزارم میده. حس می کنم آینده ای ندارم. به خواستگار خوب چی بگم از گذشته؟ 

نکنه واقعا شیزوفرنی دارم و بچه هام مبتلا شن؟ نه توهمی ام نه هیچی. فقط یه بار توی اون تب حس کردم صدای یه چیزی خیلی زشت و طوری که قلبمو خراش میداد مثل شیطان رو شنیدم که به خانواده ام می گفت آفرین حالشو گرفتین ادامه بدین. و چهره افرادو وقتی کار بدی میکردن، بدشکل می دیدم. از اون طرف حضور امام حسین و امام زمان و امام علی برام پررنگ تر شده بود. صداشون میزدم. حس میکردم بین خوبی و بدی گیر افتادم. خانواده ام درکم نمی کردن. فشارایی که روم میومد، طلاق عاطفی والدین، ترس از خیانتشون، دانشگاه، مشروطی، همه اش آزارم میداد و تلنبار شده بود. اینا دلیل نمیشد که من داروهایی رو بخورم که افرادی که توهم دارن مصرف می کنن. 

می دونم شما هم اذیت میشین بخواین منو قضاوت کنین. 

ولی یه جورایی تنها دوستای من شمایید. 

بذارینش پای درددل. 

فقط کاش زودتر ببینید، خیلی تنهام... 

😔🌿💛

سلام دخترا 🌸

خوبین؟ 

یه سوال، در واقع چند تا سوال.

اول اینکه دانشگاه نرفتن به نظرتون نشونه ی کم هوشیه و از مسلمون و انقلابی بودن به دوره؟ میشه بی دانشگاه نخبه شد و نخبگی فقط به درسه؟ با مطالعه آزاد و هنر و قوی شدن رخ نمیده؟ 

دوم اینکه برنامه های پیشنهادی تون برای کسی که دانشگاه نمیخواد بره و میخواد خودش پیشرفت کنه و سرگرم بشه چیه؟ 

سوم اینکه چطور اراده کنم و خودم کارامو پیش ببرم؟ 

بعد اینکه بچه ها مامان من هنوز فکر میکنه من در ۲۵ سالگی بچه کوچیکم و نیاز به راهنمایی ها و پیشنهادهای لحظه به لحظه اش دارم مثلا چطوری در قابلمه رو بردارم یا روسریامو چطوری ببندم ( کسی تیپمو نقد کنه خیلی دمغ میشم ) و از اون طرف میگه سخت نگیر و برنامه نریز و ... من هر چقدر بهش میگم به تصمیماتم و سنم احترام بذاره تغییری درش به وجود نمیاد. همین الان داره لباسایی که من تا کردم رو دوباره تا می کنه. احساس می کنم دچار بحران هویت شدم و دیگه خود مستقلی ندارم و اگر نسخه ی مشابه مادرم نباشم پوچم. حس می کنم مغزم زندانیه یا انگار دو شخصیت توم دارن میجنگن. حتی نمی تونم راحت و تنها آشپزی کنم. یا مثلا خواستگار میاد حرفای خودمو نمیتونم به خواستگار بزنم یا باید گزارش حرفامونو به مادرم بدم. و حتی لباسایی که تو جلسات می پوشم باید مادرم کنه. به مشاور هم اعتقادی ندارم چند بار امتحان کردم و دوست ندارم پول بابت یه مشت حرف بدیهی بدم. ترجیح میدم با دوستام بحث و مشورت کنم. 

کسی راهکاری داره یا کسی شبیه من هست؟ 

ب Ant

ایکاش همسن تو بودم 

قدر بدون رو خودت تمرکز کن رو استقلال مالیت 

ب موقعش ازدواج م میکنی

سلام به همگی 

من ۱۶ سالم هست و قاعدتا در حال حاضر اصلا امکان ازدواجم وجود نداره. ولی میل جنسیم به شدت بالاست و وقتی به این فکر میکنم که ممکنه تا ۵-۶ سال دیگه نیاز جنسیم از راه درست ارضا نشه خیلی ترغیب میشم به انجام خودارضایی 😞

چطور چند سال به این نیاز طبیعی بدنم بی توجه باشم؟؟🙁 

سلام 

اینجا همگی خانم هستن؟؟؟ 

یه سوال دارم برا همین میخام ببینم همه خانم یا اقایونم هستن

اگه اقایونم هستن میشه بگین این سوالمو کجا بپرسم لطفاا

به Ashkan.rus

سلام الان این لینکی که پایین میذارم‌ رو میشه یعنی ببینین ؟ یا باز نمیشه ؟

https://t.me/sheykhramezani/509

سلام چجوری میشه فیلم یا صوت و اینا بارگذاری کرد ؟

کلیک کنید

سلام منتظر جانم.. 

ان شاءالله الله.. 

++ علت باز نشدن لینک این بود من بعد اپلود کد فایل موسقی گزاشتم حواسم نبود قسمت نوار بالای

کامنت ها کامل نیست و اون قسمت نداره. 

گوش کنید

دوستان لطفا برای  رفع مشکلاتم یه  یارقیه بگید... 

بچه ها سلام 

کسی هست ۲۵ سالش باشه ؟

من واقعا ناراحتم که به این سن رسیدم ولی فیلم بد میبینم 

دوست دارم ازدواج کنم ولی واقعا گیج شدم ، حس میکنم این که دیر شده ازدواجم به خاطر گناهای خودمه 

سلام به همه .

من راستش یه مشکلی دارم دوست داشتم ببینم اگر کسی تاحالا تجربش کرده چیزی بگه تا منم یاد بگیرم چجوری باید باهاش مقابله کرد .

در واقع مشکل اینه که تازگی چندماهی میشه ادم استرسی ای شدم که سر کوچیکترین چیزها هم اضطراب میگیرم و فکر و خیال میکم . یعنی سر برنامه های ایندم ، مسئله های مالی ، مشکلات شخصی و خانوادگی و خلاصه اینجور چیزها . گاهی بشدت به همه چیز فکر میکنم و نمیتونم از دست اضطراب خلاص بشم بدترش اینه که این اضطراب اکثر اوقات باعث میشه احساس ناراحتی کنم و در نهایت بدجوری میرم توی خودم و غصه دار میشم . پدر مادر و خانواده هم که کلا درکم نمیکنن . در واقع بهتره بگیم اونا خودشون یه عامل ایجاد استرس برای من حساب میشن

فقط میخواستم بدونم

بنظرتون با استرسی که یکسره به ذهن ادم هجوم میاره باید چیکار کرد؟من ادمیم که خیلی الکی درگیر همه چیز میشم؟یا واقعا نگرانی داره؟

و یک مورد هم بگم در مورد لطف و عنایت و مرحمت و مغفرت خدا:

خدا خیلی خیلی خیلی خیلی بزرگتر و مهربونتر و بخشنده تر از تصور ما آدماس هیچ وقت ، تاکید می‌کنم هیچ وقت ازش ناامید نشید، من به عینه دیدم که با من گناهکار چطور کریمانه رفتار کرد چطور همه خواسته هامو بهم داد چطور وقتی از راه منحرف شدم حتی تو همون بی راهه باز نشانه فرستاد واسم و باز دستمو گرفت .